Яўгенія янішчыц пачынаецца усе з любві

Верш Ты пакліч мяне. Пазаві

Ты пакліч мяне. Пазаві.
Там заблудзімся ў хмельных травах.
Пачынаецца ўсё зь любві,
Нават самая простая ява.
І тады душой не крыві
На дарозе жыцьця шырокай.
Пачынаецца ўсё зь любві –
Першы посьпех і першыя крокі.
Прыручаюцца салаўі,
І зьмяняюцца краявіды
Пачынаецца ўсё зь любві –
Нават ненавісьць і агіда…
Ты пакліч мяне. Пазаві.
Сто дарог за маімі плячыма.
Пачынаецца ўсё зь любві.
А інакш і жыць немагчыма.

Ещё вершы:

Ты паклічаш, ты пазавеш *** Ты пакліч мяне. Пазаві. Там заблудзімся ў хмельных травах… Пачынаецца ўсё з любві, Нават самая простая ява. Я. Янішчыц […].

Ты пакліч мяне з сабою Ты пакліч мяне з сабою І пачуццяў не хавай, Шмат каго кахала ўжо я Але ты цяпер мой рай.. Зноў […].

Ты толькі мяне пакліч Ты толькі мяне пакліч! Ды што там. Шапні ціхенька. І шчасця ўсміхнецца зніч, І стане ўвесь свет маленькім. Адно толькі […].

Пакліч мяне Як сьнег, надзеі промень тае, Ўзыйшоўшы, нібы зь нябыцьця І кожны дзень, як век, зьнікае С табой, нястрэтая, мая. Бы […].

Разбудзі мяне Разбудзі мяне рана-раненька – Павянчаем світанак з зарой, І ласкава на роўныя жменькі Мы падзелім вясельны напой. Смагу сэрцаў здаволім […].

Пачынаецца эміграцыя Пачынаецца эміграцыя Не за акіянам, Не за мяжою – Адразу за парогам Маёй роднае хаты. Са сцежкі ў садок і […].

Я ўбачыў у тваіх вачах слязінку Я ўбачыў у тваіх вачах слязінку. Прашу, прыйдзі хоць на хвілінку. Я вуснамі зніму яе, – і недавер даруеш мне. […].

Мяне, бывала, уціскалі ў рамкі Мяне, бывала, уціскалі ў рамкі, Вучылі з глупствам ладзіць і дружыць, Каб не рыпеў я ад жыццёвай лямкі I каб […].

Чараваць цябе, чараваць Ты пакліч мяне. Пазаві… Я. Янішчыц Чараваць цябе, чараваць Кожным словам і кожным позіркам! Называць цябе, называць Салавейкам і Ясным […].

У белым ветразі завей У белым ветразі завей, У шэрым змроку зімняй ноччу Ты назаві мяне сваёй, Ты агукні – і я пакрочу! Ты […].

Не любі мяне Не любі мяне. шукай не мяне. тампліеры па сэрцах танчаць сцюдзёнае танга. не шкадуй мяне. даруй не мне. рызыкуй не […].

Трымай за руку мяне, Божа Стаю каля прорвы, трымаеш мяне за руку. Здаецца, адпусціш на хвілю – і ўжо упаду. І быццам усё гэта сон, […].

Рака цячэ и без мяне Рака цячэ и без мяне, і без мяне на моры хвалі. Хтосьці ўсхвале, хтосьці пракляне, дзесьці забыліся, а дзесьці і […].

Краявіды, бягуць краявіды Краявіды, бягуць краявіды… І знікаюць за лесам будынкі. Забываюцца крыўды, агіды… Пяць хвілінак ці больш для прыпынку. Усміхнецца, услед усміхнецца […].

Яе звалі, мажліва, Маша; у мяне Яе звалі, мажліва, Маша; у мяне шмат знаёмых Машаў таму я нават не памятаю дакладна ці сапраўды яе звалі Машай. […].

Калі раптам знікну я, і мяне не стане Калі раптам знікну я, і мяне не стане, З неба, хто табе тады, зорачку дастане? Хто цябе замест мяне закалыша […].

Невядомы салдат Там, дзе бой свой Трымаў Невядомы салдат – Цішыня ды спакой, Лес сасновы паўстаў, Там спяваюць вясной Салаўі па начах […].

Ты мяне, калі зможаш, прабач Маё сэрца так доyга баліць… Што здаецца не здолею болей… Без цябе y гэтым свеце пражыць… Каб не згінуць пад […].

Маме на васьмідзесяцігоддзе – Ты стала зямлёй, А твае гады Ідуць без цябе па зямлі. Ідуць гады, А твае сляды З зямлі халады […].

Ты вучыла мяне чакаць Ты вучыла мяне чакаць І цярпець шматгадзінныя зборы. Я стараўся быць бездакорным, Нават слова не смеў сказаць. Ты вучыла дарослым […].

Ты можаш пазбавіць мяне вачэй Ты можаш пазбавіць мяне вачэй і нават пазбавіць рота. Ты можаш зрабіць, каб з маіх начэй я плёну ня меў […].

Азірніся Азірніся, спыніся, пакліч, запытайся аб шчасці і бедах, ты адчула душы маёй кліч, за табою пакрочыў я следам. Я пакрочыў […].

Я адчуваю подых ветра Я адчуваю подых ветра і назіраю ззянне зор, Калі цябе я сустракаю вітае нас зямны прастор Шчабечуць птушкі пра каханне […].

Вызвалі мяне Вызвалі мяне, я адыйду Ўноч ці ўдзень ў далечыню. Гадамі я ня бачыў зор Ня даўшы краснасьці пазор Я зноў […].

Абдымі мяне, восень, за плечы Абдымі мяне, восень, за плечы Не лісцём, так хоць жа дажджамі, Бо туга мяне болей ня лечыць, А віруе віхром […].

Пакахай мяне так, як ты зможаш Пакахай мяне так, як ты зможаш, Так, каб больш мяне не пушчаць. Пакахай мяне так, нібы хочаш пераплыць без канца […].

Беларусь для мяне – мая родная маці Беларусь для мяне – мая родная маці, Што ў залочаны восені цвет У сялянскай з лучынаю хаце Нарадзіла мяне на […].

Натхняй мяне Натхняй мяне – Я мастак у палоне, збіваюсь з дарогі… Не адчуваючы прыемнай далоні, Цёплы подых па шчоках, сардэчнага болю… […].

Мяне натхняюць Мяне натхняюць песьні пра каханьне, Старыя вуліцы, пачуцьцяў глыбіня. І тое летняе, дрымотнае сьвітаньне, Яго задумлівасьць, размовы цеплыня. Мяне натхняе […].

Калі мяне ня будзе Адчыняй усе вокны, хай будзе сьвежае паветра, Хай сонца пабудзе з табой, каханку, Калі мяне ня будзе! Апрані лепшы гарнітур […].

За межамі вясёлкі Кожны дзень адчуваю твой позірк: У маланцы, блакітным возеры, У аблоках, сцюдзёнай завеі, У вачах маёй маці. Шчыра кажучы, я […].

Да мяне завіталя надзея Да мяне завітала надзея З летуценняў дзявочых і мар, Млын пачуццяў усё меле і меле, І кладзецца ўсмешка на твар. […].

О не пытайце вы мяне пра шчасце О не пытайце вы мяне пра шчасце, Я не хадзiў да шчасця на паклон. Не ўмею я – нi варажыць, […].

Калі ты верыш у мяне, то вер Калі ты верыш у мяне, то вер, Праз нагаворы вер і праз разлукі. Насустрач працягні збалела рукі, Калі ты верыш […].

Тое, што выйшла з мяне Калі мяне заўтра раптам не будзе, То гэта не дрэнна, а наадварот… Толькі шкада, калі добрыя людзі Ніколі не зробяць […].

Падыдзі да мяне Падыдзі да мяне, але асцярожна, Не кранай цішыню, што трымае сусвет. Ты не хвалюйся – мне ўсё можна, Бо я […].

Ты думаў пра мяне Ты думаў пра мяне, я ведаю – бо ўночы Я не магла стуліць ні на хвіліну вочы. І думка горача […].

Напаі мяне мёдам слоў Напаі мяне мёдам слоў, Дакранайся пяшчотна рукамі, Аднясі у краіну сноў, Што ляжыць за сівымі вякамі. Пацалуй мяне, дарагі, І […].

Я ведаю, што ты мяне кахаеш Я ведаю, што ты мяне кахаеш, Я ведаю – ніколі не забыў, Я ведаю, бо кепска ты хаваеш, Якім foutriquet […].

Трыялет (Не глядзі так строга на мяне…) Не глядзі так строга на мяне, Позірк твой мне робіць так балюча. І ў грудзях гарыць агнём пякучым, Не глядзі […].

Источник статьи: http://belarusy.net/yaugeniya-yanishchyc/ty-paklich-myane-pazavi/

Яўгенія янішчыц пачынаецца усе з любві

=== БЕЛАРУСЬ для кожнага === запись закреплена

Пачынаецца ўсё з любві

20 лістапада спаўняецца 65 год з дня народзінаў выбітнай беларускай паэтэсы Яўгеніі Янішчыц. Жыццё, насычанае і імклівымі ўзлётамі, і трагічнымі падзеямі, абарвалася 25 лістапада 1988-га. Яе паэтычная спадчына стала асаблівай з’явай у айчыннай літаратуры. Айчыннай яе творчасць была не толькі фармальна, але і па духу, па сэнсу. Па словах Васіля Быкава, «Жэня была самая таленавітая з усіх самых таленавітых паэтэс Беларусі, самая цнатлівая і дасканалая. Гэта вялікае няшчасце, што яна так рана пайшла з жыцця. Але ў тым і нейкае наканаванне — даўно і не намі сказана, што Бог бярэ да сябе найлепшых. Але шкада — месца Жэні ў нашай паэзіі засталося пустое, мабыць, яго доўга не будзе каму заняць. Бо гэта — дужа годнае месца.»

Ты пакліч мяне. Пазаві.

Ты пакліч мяне. Пазаві.
Там заблудзімся ў хмельных травах.
Пачынаецца ўсё зь любві,
Нават самая простая ява.
І тады душой не крыві
На дарозе жыцьця шырокай.
Пачынаецца ўсё зь любві —
Першы посьпех і першыя крокі.
Прыручаюцца салаўі,
І зьмяняюцца краявіды
Пачынаецца ўсё зь любві —
Нават ненавісьць і агіда.
Ты пакліч мяне. Пазаві.
Сто дарог за маімі плячыма.
Пачынаецца ўсё зь любві.
А інакш і жыць немагчыма.

Падставіць голасу лісток.

Падставіць голасу лісток,
Няхай сцякаюць гук за гукам
I не кляцьба, і не зарок,
Не боль, не гром і не разлука,
А — набалелая вышынь,
А — нагрымелая трывога,
А — высакосная ў цішы
Незацугляная дарога.
Хай слова слова апячэ,
I хай шукае месца клічнік
У неадкрытым, у яшчэ
Чужым і стоеным абліччы.
Я рада, што праз груд гадоў
Не развучылася смяяцца,
Што выняньчаны мной радок
Не можа з іншымі змяшацца.

Пакуль яшчэ зялёная зямля
Трымае нас па міласці закона,
Сынок і Маці — зерне і ралля.
Сынок і Маці — мудрая ікона.

I спеюць хай удзячныя гады,
Бяжыць удаль дарога палявая.
Ён для яе маленькі назаўжды,
Нявопытны,
пакуль яна жывая.

Крывавы час, адкінь свой грозны меч,
Прыслухайся да сцішанага слова.
З кароткіх, як само жыццё, сустрэч
Саткана іх нявечная размова.

Гавары са мной па-беларуску

Будзе слоту абвяшчаць прагноз,
Лістабой учыніць ператруску.
Песьняй, што расчуліла да сьлёз
Я прыму цябе па-беларуску.

Краю бесславёнага дачка,
Дзякуй лёсу, маю не ў нагрузку —
Зорны крыж Мацея Бурачка.
Ты ўва мне прызнаеш беларуску?

Сто разоў шукай другой красы,
А тым больш што сьвет даўно ня вузкі!
. Ды калі ты не бязродны сын —
Гавары са мной па-беларуску!

Час — вар’ят, шалёнае таксі.
Толькі ўсё ж ня мысьлю я аб спуску.
Кажаш, што магілы зарасьлі?
Памаўчы са мной па-беларуску.

Источник статьи: http://vk.com/wall-23746274_2013

БЕЛАРУСКАЯ ПАЛІЧКА

заснаваная ў 1996

Яўгенія Янішчыц

Пачынаецца ўсё з любві. Вершы, паэмы

З кнігі «Снежныя грамніцы» 1970

Хаджу па нівах, па лугах азёрных,

Начую летуценна ў будане

І думаю, чаму мне так прасторна?

І песня прылятае да мяне.

Прыносіць мне дары свае дуброва —

То верас, то крыніцу, то грыбок.

Ўліваецца, нібы ручай, у мову

Палескі нетаропкі гаварок.

Злятае на дасвецці галубіным

То рыжы ліст, то жоўта-залаты.

Упалі задуменна на платы

Даспелыя ружовыя рабіны.

Хаджу па нівах, па лугах азёрных,

Начую летуценна ў будане.

Я думаю, чаму мне так прасторна?

І песня прылятае да мяне.

ВЯСНОВАЕ

Горкі пах палыну,

Не зап’еш, не заснеш.

Як і чым ты жывеш.

Водар свята ў лясах,

Знаю, гэта вясна

І канчаецца сон

Маладых маіх дзён

Звоніць першы ручэй.

НЕПРЫРУЧАНАЯ ПТУШКА

Мне па душы глухія пушчы,

Лістоты замець на дварэ.

Я непрыручанаю птушкай

Жыву між сполахаў і дрэў.

Каторы дзень настрой губляю

І зноў па-новаму люблю.

Бягу, гукаю, выглядаю,

Шукаю, думаю, не сплю.

О, людзі! — Вечныя пытанні,

Вытокі мудрасці і зла.

Нясу ў сваё святое ранне

Любоў і гнеў на паўкрыла.

Мяне ў палёце не скарылі.

А будзе што не так — малю:

Скруціце стомленае крылле

І кіньце ў родную раллю.

Сябе нанова адкрываю.

Выношу з шуму свой пратэст —

Пустых размоў не пераймаю.

Ёсць у маўчанні іншы змест.

Ёсць у маўчанні гнеў, і згода,

І глыбіня, і вышыня.

Ёсць у маўчанні асалода

Яшчэ няпройдзенага дня.

Свае ў маўчанні ёсць граніцы,

Свая бяда, свае масты.

Ёсць у маўчанні таямніца

Ад мудрасці да прастаты.

Голас продка прарос з нематы.

Захлынаюцца ў гуле вякоў

Тайна гукаў і музыка слоў.

Нам яшчэ з гэтых слоў вырастаць.

Паляванне вядуць давідна.

Палымнелі на смольных кастрах

Праз глухія стагоддзі жыцця —

Паўтараюць ля ног камяні.

— Пра атаву напомніць прасіла. —

Голас дзеда цячэ ў цемнаце.—

Маладую даўно пакасілі,

А старая. Няхай пацвіце!

Не спяшаюцца дужа з атавай,

Добры сёлета быў сенакос.

Крочым летам. Высокія травы

Пад цяжарам нахлынуўшых рос.

Злева — рэчка. І домік направа.

Выглядае прыветна з акна

На чатыры пакоі адна.

Можа, ўспомніць пра нашу размову,

Па гадах, як па снах, прабяжыць.

І прывычна пагоніць карову

На атаву, што буйна шуміць.

Мне ж успомніцца досвіткам сінім

Голас дзеда глухі ў цемнаце:

«Маладую даўно пакасілі,

А старая. Няхай пацвіце. »

Чаму ніколі не баюся я

Апусташэння галавы і сэрца?

Ёсць у мяне зялёная

Яна магутней слабасці і смерці.

Ёсць у мяне глыбінная туга

Па далавых і ціхіх берагах.

Ёсць у мяне на пальцах

Таксама ад любові да зямлі.

У БАБУЛІ ПАЛАНЕІ

Даль паднімуць, сон развеюць.

Разбірай, лугі, касцоў! —

У бабулі Паланеі

І ў спякоту і ў завею

Кліча вуліца хлапцоў —

У бабулі Паланеі

Віктар, Косця, Пеця, Дзіма,

Самы меншанькі — Назар.

. На пажоўклы фотаздымак

А чаму — пытаць не смею.

Для бабулі свет не міл —

У бабулі Паланеі

Пяць сыноў і пяць магіл.

СЛАВЯНСКАЕ ЗАСТОЛЛЕ

Б’ю чалом, зялёны краю,

Дзе ў славянства ад душы

З рук у рукі адплываюць

Ўсіх дарог маіх клубок,

І цяпер я разам з вамі

У калядны вечарок.

Вось і гукі уваскрэслі.

Не Бетховен і не Бах —

Зацвітаюць буйна песні

У сялянак на губах.

Ад таго і я, напэўна,

Што глыбока вашы песні

Мне запалі у душу.

ПАСЛЯ НАВЕДАННЯ БАЯНСКАГА САБОРА

Табе ў вяках наканавана

Узвысіць слаўную зямлю.

Люблю багоў тваіх, Баяна!

І грэшнікаў тваіх люблю!

З бародамі і без барод,

Жанатыя і халастыя,

На гулкіх вуліцах Сафіі

Яны жывуць каторы год!

Нібы вясноваму світанню,

Гасцям далёкім кожны рад.

І я ў адказ на запытанне

Кажу балгарам «хубав град!»

Букетам з руж і

Яснеюць словы блізкіх моў.

Сафія летняя ў гуморы:

Увіты лозамі парог.

І галава яе сабора —

Над лабірынтамі дарог.

Багі не хочуць знаць тугі,

Багі завуць на пірагі.

І сёння у начной Сафіі

Яны з гасцямі заадно

Запаляць свечкі несвятыя

І вып’юць даўняе віно.

Напэўна, шчасце ў мяне не па ўзросту.

Хістаецца ў руках чаша з бяросты,

Чаша, поўная вясной і табой.

Прабіваецца праз першае лісце

Празрыстасць думак і гукаў празрыстасць.

Сама сябе на святле адчуваю.

Адчуваю калючую адзіноту,

І давер дзіцячы, і сталую цноту,

Навальніцу ўдач, крыгалом бяды,

Ля пралесак нясмелых —

Ты адыходзіш святочна і проста.

Забіраеш радасць і сон.

Да захмялення пахне табою

У якой недапіты бярозавы сок.

Ты пакліч мяне. Пазаві.

Там заблудзімся ў хмельных травах.

Пачынаецца ўсё з любві,

Нават самая простая ява.

І тады душой не крыві

На дарозе жыцця шырокай.

Пачынаецца ўсё з любві —

Першы поспех і першыя крокі.

І змяняюцца краявіды.

Пачынаецца ўсё з любві —

Нават ненавісць і агіда.

Ты пакліч мяне. Пазаві.

Сто дарог за маімі плячыма.

Пачынаецца ўсё з любві,

А інакш і жыць немагчыма.

Хвіліны пройдуць дарагія,

Як пышнае цвіценне траў.

І зменяць дні зусім другія

Той дзень, што шчасце абяцаў.

Так адплывае ўдалеч неба.

Бывай, адзіная з уцех!

Смяюся, калі плакаць трэба.

Журба — калі на вуснах смех.

За што, скажы, твой вобраз мілы

Насіла ў сэрцы, як магла?

І разлюбіць — не разлюбіла.

І зберагчы — не зберагла.

ВЯЧЭРНІЯ РАДКІ

Забыць на момант дробязі

І свет чытаць нанова, па складах,

І ў непагадзь шукаць сабе надвор’я

Зліюся непадзельна з мовай ночы

Далей ад чутак і перасцярог,

Аж цемната пакуль не выесць вочы

І першы промень выдаць не захоча

Па-здрадніцку — ад галавы да ног.

Ну, а пакуль дыктуе сябра-вечар

Мне лініі няўлоўных часам рыс.

І вобраз нада мной ужо трапеча

Адноўлена, нібы вясновы ліст.

Сама ў сябе як след яшчэ не веру.

Ды словы распускаюцца, як мак.

І падае на белую паперу

Наспеўшай думкі старажытны знак.

ЛЯ ЛОЖКА ХВОРАЙ МАЦІ

Ты ляжыш не на ложку,

а ў жытнёвым полі.

Так мне рукі твае не балелі ніколі.

То пасланы ў пакоі не ходнікі —

Так ніколі твае не балелі мне ногі.

Я прыйшла, як заўжды, цішынёю тваёю сагрэцца.

Так ніколі тваё не шчымела мне сэрца.

І ружовіцца дзень.

І жыты ўжо чакаюць за хатай,

А табой за паўвека так многа жытоў перажата.

Источник статьи: http://knihi.com/Jauhienija_Janiscyc/Pacynajecca_usio_z_lubvi_Viersy,_paemy.html